Dat ik een vrij ascetisch weekje achter de rug had. Ik had geen optredens en mijn vriend was op een congres, en dat resulteerde er blijkbaar in dat ik vroeg naar bed ging en daarna steeds vroeg opstond om te schrijven. Dat ik toen bijna vergat hoeveel ik eigenlijk van opblijven hou. Gisteren realiseerde ik het me ineens weer, toen ik het deed. Meteen kwamen er allemaal herinneringen boven van dat ik vroeger ook altijd op wilde blijven. Als er dan een vriendinnetje kwam logeren was ik zo beledigd dat zij op een gegeven moment, na heel lang kletsen, liever wilde slapen dan nog meer kletsen – als ik eraan terugdenk voel ik het nóg. Of op schoolkampen, dan kon ik hele nachten doorgaan, en snapte ik niet waarom je ooit nog zou willen slapen. Je moet zulke voorliefdes wel een beetje onderhouden, anders vergeet je wie je echt bent. Dat ik vanochtend weer eens met chips heb ontbeten, dat was ook lang geleden.

Dat ik een tijdschrift las en er helemaal onderaan de bladzijde een heel klein rondje stond met een advertentie erin die erg op mij van toepassing was (biologisch katoenen dekbedovertrekken). Dat ik toen heel even dacht dat het een gepersonaliseerde advertentie was, maar me meteen daarna realiseerde dat dat niet kan omdat ik (voor zover ik weet) geen Google glasses draag. Als iemand mijn bril ongemerkt heeft verwisseld zou het wel kunnen, en dan vind ik het knap dat ze dat rondje zo precies konden vervangen. Dan ben ik wel benieuwd wat er eigenlijk in dat rondje stond. Of heeft iedereen ongemerkt die glasses gekregen en bestaat er dan geen ‘eigenlijk’ meer?

Dat iemand wederom aan mij vroeg waarom ik niet in Amsterdam woon. Maar dat deze persoon het niet vroeg als oordeel, om lekker boven mij te gaan staan, maar als echte vraag. ‘De stad staat je goed’, zei hij. Ik was het daar wel mee eens, ik had ook een leuke regenjas aan en een beetje make-up op, ik kon de stad aan die dag. Dat ik me soms ook wel afvraag hoe het is om daar echt te wonen, met die drukte en hoe mijn hond daar dan tussen past. Dat hij dat waarschijnlijk helemaal niet zo leuk zal vinden, om zo op te moeten letten waar hij loopt. Hij heeft de rolriem het liefst op zijn langst, en dat hij dan zelf zo veel mogelijk keuzes kan maken. Maar daar houden voorbijgangers dan weer niet zo van. Die willen zelf een oneindige rolriem en dat is nou eenmaal geen goede match.

Dat er een man voorbij liep en ik me afvroeg of het een zwerver was. Ik weet niet precies waar ik dat aan dacht te zien. Hij liep een beetje raar, met zijn hoofd iets te veel naar voren, het zat net een beetje voor zijn romp. Zijn kleren waren een beetje smoezelig maar niet extreem, net als zijn huid. Hij vertoonde verder geen zwerversactiviteiten, dus misschien was het ook gewoon een huisvader op weg naar de trein. Dat ik toen wel besefte dat er een behoorlijk grote groep mensen is van wie het me niet zou verbazen als ze ineens in een prullenbak gaan graaien.

Dat ik in de supermarkt getuige was van een soort mini-ruzie tussen een vrouw die de zegels van de andere klanten ook wilde hebben en een jongen met harde muziek uit zijn tas die daar een grapje over probeerde te maken. Dat het grapje nergens op sloeg, en de jongen toen concludeerde dat die vrouw geen ‘sense of humor’ had. Dat ik daar ook van overtuigd was, maar het niet eens was met zijn argumenten om tot die conclusie te komen, en de muziek van mij ook wel wat zachter mocht.