Janneke de Bijl

Hoge verwachtingen

Janneke heeft hoge verwachtingen, van zichzelf én van het leven. Hoe dat elke keer weer tegenvalt, lees je hier.

Archief

Maand: november 2016

De potentie van een etentje

10 nov 2016 |

Als ik geen zin heb om met vrienden van vroeger af te spreken maar de afspraak staat al, wil ik zéker niet met ze uit eten. Uit eten gaan vind ik heel leuk, je zou kunnen zeggen dat het verzachtend werkt. Maar ik vind dat dan alleen maar extra zonde. Beter nu even doorbijten bij die vrienden thuis met niet al te lekker eten en dan later een keer met de enige juiste persoon in een goed restaurant. Liever een 10 en een 3 halen dan twee keer een 5.

Soms heb ik ruzie gehad met mijn vriend en dan is het net weer opgelost maar de stemming is nog niet echt zo van ‘wat ben ik toch blij met je, ik kan me niet voorstellen dat ik ooit bij iemand anders zou willen zijn’. Dat duurt altijd nog even. Als we dan eigenlijk uit eten zouden gaan, wil ik dat cancelen. Omdat ik dat zonde vind van de potentie van het etentje. Maar door niet te gaan dramatiseer ik de situatie, dat besef ik ook wel. ‘We hadden zo’n enorme ruzie dat we ook niet meer uit eten zijn gegaan’, zeg je dan achteraf. Terwijl het helemaal geen enorme ruzie was. ‘We hadden net ruzie gehad, niet heel erg, maar wel dusdanig erg dat we niet uit eten zijn gegaan.’ Dat klinkt helemaal alsof er een scheiding op handen is, ‘dusdanig erg’, omdat je het al formeel gaat beschrijven en dus extra afstand van de betreffende manspersoon hebt genomen. Of hij zou zeggen: ‘We hadden een klein beetje ruzie, niet heel erg, maar toen vond Janneke het zonde van het geld om dan uit eten te gaan. Dus toen hebben we thuis bloemkool gegeten’. Dan verwacht je ook een scheiding, maar meer omdat je denkt: waarom blijft die man bij haar?

Ongezellig

8 nov 2016 |

Hoe ik heel erg oké was met mezelf vandaag, maar echt oké, op een fijne, rustige manier. Hoe mijn vriend thuiskwam en zei: gisteren was het niet goed met je, maar vandaag ben je ook wel erg ongezellig.

 

Geldstraf

8 nov 2016 |

Na mijn bezoek aan het museum in Gouda tel ik de bedragen op: wat de trein me heeft gekost plus de ansichtkaarten en de boekenlegger met het lezende meisje erop die ik in het museumwinkeltje kocht. Hoeveel daarvan eigenlijk niet nodig was geweest.

Ik reis eigenlijk gratis, of relatief gratis, want ik heb een vrij reizen-abonnement voor in de daluren. Ik had uitgerekend dat me dat gemiddeld minder zou kosten dan al die losse kaartjes. En het zou me een gevoel van vrijheid geven, omdat het nu beter is om meer te reizen. Als ik dan twijfel of ik een vriendin in Groningen wil opzoeken, komt daar sneller ‘ja’ uit.

Reizen voelt nu als iets goeds, ik reis me suf om mijn abonnement eruit te halen. En elke keer als ik uitcheck en er niks van mijn saldo afgaat, weet ik zeker dat er allerlei beloningsgebiedjes in mijn hoofd oplichten, zou je me in een mri-scanner leggen. Dan moeten ze wel ook een OV-paal in die scanner zien te krijgen.

Maar als ik nu toch een keer in de spits reis, zoals vandaag naar het museum, omdat dat echt beter uitkwam, ben ik boos op mezelf. Het uitchecken bewijst dat ik een slecht iemand ben. Er is meer bewijs voor die stelling: dat mijn kat ooit is doodgereden (ik had nooit in de buurt van een weg moeten gaan wonen), dat ik 2 keer gesnoozed heb vanochtend, en dat ik vandaag wéér somber ben terwijl ik dat vorige week ook al was en de boel in mijn hoofd nu toch wel eens opgelost zou moeten zijn. En dan heb ik ook nog voor niks snoepjes met suiker gekocht – niet het kopen daarvan is slecht maar het feit dat ze niet genoeg hielpen tegen mijn somberheid, terwijl ik ze daar juist voor had gekocht. Geniet er dan godverdomme genoeg van.

Geld lijkt de ultieme manier van straffen te zijn, omdat het kwantificeerbaar is, en als ik me slecht voel over mezelf heb ik blijkbaar ontzettend veel behoefte om te weten hoeveel slecht. 12 euro 69 vandaag.

 

Maand: november 2016

De potentie van een etentje

10 nov 2016 |

Als ik geen zin heb om met vrienden van vroeger af te spreken maar de afspraak staat al, wil ik zéker niet met ze uit eten. Uit eten gaan vind ik heel leuk, je zou kunnen zeggen dat het verzachtend werkt. Maar ik vind dat dan alleen maar extra zonde. Beter nu even doorbijten bij die vrienden thuis met niet al te lekker eten en dan later een keer met de enige juiste persoon in een goed restaurant. Liever een 10 en een 3 halen dan twee keer een 5. Soms heb ik ruzie gehad met mijn vriend en dan is het net weer opgelost maar de stemming is nog niet echt zo van ‘wat ben ik toch blij met je, ik kan me niet voorstellen dat ik ooit bij iemand anders zou willen zijn’. Dat duurt altijd nog even. Als we dan eigenlijk uit eten zouden gaan, wil ik dat cancelen. Omdat ik dat zonde vind van de potentie van het etentje. Maar door niet te gaan dramatiseer ik de situatie, dat besef ik ook wel. ‘We hadden zo’n enorme ruzie dat we ook niet meer uit eten zijn gegaan’, zeg je dan achteraf. Terwijl het...

Ongezellig

8 nov 2016 |

Hoe ik heel erg oké was met mezelf vandaag, maar echt oké, op een fijne, rustige manier. Hoe mijn vriend thuiskwam en zei: gisteren was het niet goed met je, maar vandaag ben je ook wel erg ongezellig.  

Geldstraf

8 nov 2016 |

Na mijn bezoek aan het museum in Gouda tel ik de bedragen op: wat de trein me heeft gekost plus de ansichtkaarten en de boekenlegger met het lezende meisje erop die ik in het museumwinkeltje kocht. Hoeveel daarvan eigenlijk niet nodig was geweest. Ik reis eigenlijk gratis, of relatief gratis, want ik heb een vrij reizen-abonnement voor in de daluren. Ik had uitgerekend dat me dat gemiddeld minder zou kosten dan al die losse kaartjes. En het zou me een gevoel van vrijheid geven, omdat het nu beter is om meer te reizen. Als ik dan twijfel of ik een vriendin in Groningen wil opzoeken, komt daar sneller ‘ja’ uit. Reizen voelt nu als iets goeds, ik reis me suf om mijn abonnement eruit te halen. En elke keer als ik uitcheck en er niks van mijn saldo afgaat, weet ik zeker dat er allerlei beloningsgebiedjes in mijn hoofd oplichten, zou je me in een mri-scanner leggen. Dan moeten ze wel ook een OV-paal in die scanner zien te krijgen. Maar als ik nu toch een keer in de spits reis, zoals...

Archief